Ik vond een oude foto van toen ik “Ha, lekker groen” net had geschilderd. Een jonge ambitieuze schilder in een klein atelier, waar je met moeite zulke grote doeken kon maken. Wat heb ik een plezier gehad bij het maken van dat schilderij. Het is fijn als dingen bijna vanzelf gaan. Als je langer aan een serie werkt en de beeldtaal je tweede natuur wordt, omdat je er echt helemaal in zit, dan kun je zo snel schetsen. Dan wordt een nieuw idee in een flits geboren en dan is de stap naar het grote doek ook zo gezet. Die schets heb ik ook nog wel ergens. Hoop dat ik tijd vind om die te scannen, dan zal ik hem ook op deze pagina toevoegen.
Het idee werd geboren op een feestje waar ik me te pletter verveelde en me begon voor te stellen wat de aanwezigen werkelijk dachten, maar niet zeiden. Me begon voor te stellen wat ze eigenlijk met elkaar zouden willen doen, als ze niet samen op een saai feestje waren geweest. Dat zelfde feestje heeft nog een schilderij opgeleverd met de titel “Je weet wel wat ik bedoel”.
Toen ik aan het doek begon had ik toch een beetje vrees voor het grote doek en om dat te doorbreken heb ik er zonder verder te aarzelen “Ha, lekker groen” op geschreven met een fors penseel vol – het laat zich raden – groene verf. Die tekst is gebleven, ik denk uit een soort dankbaarheid dat ik daarmee mijn eigen vrees de baas was geworden, of misschien ook wel omdat het onverwacht goed werkte.