"Angelina III", 2017

Angelina – een Tearoom in Parijs

De tearoom waar ook Madonna graag kwam

Toen ik in november 1998 met Gabie op huwelijksreis was in Parijs, hadden we een lijst bij ons met aanbevelingen. Aanbevelingen van plaatsen waar je heerlijk kon dineren, lekker ontbijten, dure wijn bestellen of heerlijk genieten van thee met gebak. In die laatste categorie was Angelina vermeld, met als extra bijzonderheid dat ook Madonna er graag kwam.

Toentertijd was dat voor zover ik weet de enige vestiging van Angelina: oude, maar nog niet vergane glorie. Absoluut sfeervol. Of het gebak nu echt zo lekker was, dat weet ik niet meer. Wat ik wel weet is dat ik vooral bezig was met die oude sfeer, vermengd met nieuwe modieuze mensen – en een handvol toeristen – die er thee kwamen drinken.

Inmiddels heeft Angelina onder andere ook een vestiging in Lafayette, maar de oorspronkelijke vestiging vlakbij het Louvre is er ook nog steeds. De tearoom werd vooral gekenmerkt door lijsten van siergips en misschien hout en veel spiegels en de wat oubollig aandoende kleur: niet helemaal zalm en niet helemaal beige. Bij een vogel zou je misschien over isabelkleurig spreken. Ik denk dat de stoelen dieprood bekleed waren, maar dat weet ik niet meer zeker.

Angelina op een suikerzakje

Op een suikerzakje heb ik toen een kleine schets gemaakt. De kern van het idee was dat ik me afvroeg wat nu eigenlijk de aantrekkingskracht is van een tearoom, waar je niet komt omdat je er zoveel mensen kent. Wat maakt het zo geweldig om thee met gebak te nuttigen, omringd door de grandeur van weleer? – zelfs als je alleen komt. Misschien is het fundamenteel prettig om je samen met onbekende anderen een beetje groots te voelen.

Als je met zijn tweeën op huwelijksreis bent is het niet zo moeilijk te ontdekken waarom het zo fijn is. Wat het zo leuk maakt is de romantiek van het samen met je geliefde te genieten van exclusief gebak in een tearoom waar ook beroemdheden komen, in een bijzondere sfeer waardoor je de liefde wel lijkt te kunnen vastpakken, je elkaar nog dieper in de ogen kijkt en geniet van Parijs en je zou willen dat je nooit op zou hoeven staan, dat de thee en het gebak altijd maar zouden blijven komen. Als je weer naar buiten gaat blijf je nog een tijdje zweven op die roze wolk.

Naar aanleiding van die schets op het suikerzakje ben ik later in mijn atelier gaan aquarelleren. Dat was de manier waarop ik toen een schilderij voorbereidde. Het was op het eind van de serie “Karikaturen op de samenleving”. Steeds maakte ik een of meer schetsen, vervolgens een aquarel en uiteindelijk een schilderij in olieverf. Ik heb toen twee aquarellen van Angelina gemaakt. De tweede heb ik vrij snel verkocht en de eerste vond ik niet goed genoeg. Ik kwam hem laatst weer tegen en toen trof hij mij juist als spontaan en gedurfd, dus ik moet hem binnenkort toch maar eens publiceren op deze site.

En toen in olieverf

Heel anders ging het met het olieverfschilderij. Toen ik het klaar had of moest hebben was ik niet tevreden over het gezicht rechts op de voorgrond. Ik had op het suikerzakje niet genoeg informatie verzameld om daar een overtuigend gezicht van te maken. Niet voor het formaat van het schilderij (60 x 80 cm). De aquarellen waren kleiner, die hadden er geen last van dat er geen gedetailleerde informatie was. Het schilderij kwam niet af, doordat ik ontevreden bleef over het gezicht.

Bij de verhuizingen van mijn atelier in 2015 en 2016 kwam ik het schilderij steeds weer tegen. Het had krassen opgelopen, doordat het steeds in het verdomhoekje stond, maar toch kon ik het niet weggooien. Het had een ziel gekregen door mijn geworstel met het onderwerp en ik kon er geen afstand van doen. Nadat ik het netjes had gerestaureerd was ik, net als achttien jaar jaar eerder, niet tevreden. Ik besloot een foto op internet te zoeken die zou voldoen aan mijn beeld van de vrouw op de voorgrond en die te gebruiken om een overtuigend beeld neer te zetten. Het werd nog even een worsteling, omdat het schilderij niet fotografisch mocht worden, maar mijn nieuwe voorbeeld dat wel was.

Nu kan ik eindelijk naar dit schilderij kijken en het gevoel hebben dat ik de kern van het idee getroffen heb. Inmiddels is het 2017 en is het achttien jaar geleden dat ik aan dit schilderij ben begonnen en kan ik zeggen dat het af is.

Als je ooit in Angelina bent geweest, laat dan een reactie op deze pagina achter en vertel me wat je van mijn schilderij vindt.

Volg deze link als je meer wilt weten over de tearoom